2024 | Samen meer jezelf bij het Instituut voor Toegepaste Haptonomie  #blog

Het Instituut voor Toegepaste Haptonomie, ITH, heeft een bijzondere plek in mijn leven
gekregen. Dit is de plek waar ik in 2017 met de opleiding tot haptotherapeut ben gestart. En
wat een reis is dat geweest! Zowel op werkgebied als privé was het een roerige tijd, wat het
enerzijds heel intensief maakte om het eerste jaar te starten, je gaat namelijk vooral stevig
met jezelf aan de slag, anderzijds was het enorm steunend en verbindend, wat mij heeft
geholpen om die periode goed door te komen. Aldus, Samen meer jezelf.

In november 2023 werd ik benaderd door het ITH, met de vraag of ik stage zou willen lopen
als begeleider van het vakleren. Die vraag riep allerlei gevoelens op. Angst, “ben ik wel goed
genoeg”, “kan ik dat wel”, “straks vinden ze dat ik het niet goed doe, ondanks een aantal
jaar werkervaring” etc. Gelukkig herken ik deze gevoelens en de daaraan gekoppelde
gedachten inmiddels goed. Door open te zijn en direct te delen wat ik voelde, gaf mij dat
ruimte en kon ik bij mijn gevoel blijven, hierdoor kon ik ook een enthousiasme voelen.
Voor mij een helder signaal dat dit een mooie kans zou zijn om mij verder te ontwikkelen en
mijn grenzen te verleggen. Ontwikkelen kan je natuurlijk het beste, daar waar het spannend
wordt!

Afgelopen leerjaar heb ik stage mogen lopen bij mijn oud docent, Frans Hoendervangers.
Wat echt een ontzettend leuke en leerzame periode is geweest. Ik vond het erg leuk om de
studenten te ontmoeten en te mogen meekijken met hun processen en hun eerste stappen
om een proefpersoon te begeleiden. Ik vind het ook zo mooi, dat ik zelf ook weer kon leren
van de studenten, van Frans en van de proefpersonen.

Begin 2025 zal ik zelfstandig een groepje studenten begeleiden in hun eerste kennismaking
met het begeleiden van een proefpersoon. Ik voel mij dankbaar voor het vertrouwen vanuit
het ITH en het docententeam en ik kijk er ontzettend naar uit om een bijdrage te leveren. Nu
ik een aantal jaar werkervaring heb voelt dit als een prachtige kans om mijzelf verder te
ontwikkelen en mijzelf uit te dagen door uit mijn comfortzone te stappen. Nu ik het schrijf
voel ik direct een bekende spanning in mijn buik, wat mij verteld dat ik de kans heb om mijn
comfortzone verder te verruimen door aan mijn grens te werken.

2020 | Terug naar het begin #blog

Zoals beloofd neem ik jullie graag nog even mee terug naar het begin:

Waarom ben ik haptotherapeut geworden? Na het afronden van de opleiding tot fysiotherapeut op de Hogeschool Utrecht, ben ik al snel in de poliklinische revalidatiesetting terecht gekomen. Ik werkte in een multidisciplinair team met andere fysiotherapeuten, psychologen en een revalidatiearts. De trajecten die wij verzorgden waren gericht op mensen met langdurig (chronisch) bestaande pijnklachten. Veelal was de problematiek waarmee mensen bij ons terecht kwamen divers en complex. Voordat iemand in zo’n traject terecht komt hebben zij vaak al heel wat hulpverleners gezien, zonder (voldoende) resultaat. Vaak was er naast pijnklachten ook sprake van mentale/psychische klachten, vermoeidheidsklachten en werd er een behoorlijk beperking ervaren in het functioneren op het gebied van werk, sport, ADL, relaties en zingeving.

Ons traject was zo ingericht dat wij ons niet direct op de klacht richtte, wij deden niet aan symptoombestrijding, maar gingen met elkaar op zoek naar wat nu herstel belemmerende factoren waren en welke gedragspatronen de klachten mogelijk mede in stand hielden. Wat is nu de klacht áchter de klacht? Dat is iets wat ik reuze interessant vind. Pijn of vermoeidheid, is reuze vervelend, maar niet alleen omdat het vervelend voelt. Ook omdat het maakt dat je niet het leven kan leiden wat je eigenlijk zou willen, waar je gelukkig van wordt.

Ik heb 9 jaar met veel plezier gewerkt in deze revalidatiesetting en ontzettend veel mooie mensen mogen ontmoeten, met allemaal hun eigen unieke verhaal. Mijn eerste kennismaking met haptotherapie was al in mijn eerste maanden in de revalidatie. Er zijn altijd trajecten waarbij het niet loopt. Het lukt de cliënt niet om in beweging te komen, en het lukt ons niet om iemand op de juiste manier aan te spreken, om iemand te bereiken. Een collega had naast zijn baan als fysiotherapeut ook een praktijk voor haptotherapie. Ik kreeg door dat wanneer cliënten vastliepen in hun ontwikkeling tijdens het traject, ze steevast bij deze collega werden ingepland.

Het was de gewoonte om geregeld met elkaar mee te kijken zodat we van en met elkaar konden leren. Zo had ik het geluk dat ik een inkijkje kreeg in wat mijn collega nu eigenlijk deed. Aan het begin kon ik het totaal niet plaatsen, maar ik zag wel dat mensen geraakt werden, zich gezien voelde en in feite zich weer opende. Waardoor er ook weer beweging optrad in hun ontwikkeling. Ze waren weer in staat mogelijkheden te zien, onder andere doordat ze zichzelf ook gezien voelde. Ik kreeg het idee dat dit wellicht een “missing link” was tijdens trajecten, en dat niet alleen de mensen die vastliepen in het traject, hier baat bij zouden hebben, maar het mooi zou zijn om dit steevast aan te bieden. Mijn interesse was gewekt!

In die tijd werd het mijzelf ook allemaal teveel. Er waren factoren op werk en privé die behoorlijk veel van mij vroegen. Daar ging ik mee om op de manier zoals ik dat altijd al gedaan had. Ik ontwikkelde zelf allerlei klachten, waaronder een schouderklacht. Na verschillende behandeling gericht op mijn schouder, waarbij de mobiliteit weer genormaliseerd was, bleef ik pijn houden. De eerder genoemde fysio- hapto collega, deed nog een keer onderzoek naar mijn schouder en zei toen “ga anders maar even op je buik liggen”. Op dat moment schrok ik een beetje omdat ik ergens al voelde dat er iets stond te gebeuren. Door dicht bij mij te zijn, met volledige aandacht en affectiviteit brak ik open na een paar vragen. In de drie weken daarna heb ik meer gehuild dan in de rest van mijn leven voor dat moment. Vaak wist ik helemaal niet waarom, maar ik leerde wel om het ruimte te geven en het te voelen. Mijn schouderklacht was op dat moment spontaan verdwenen.

In die periode ben ik in begeleiding gebleven bij hem, en heb ik veel kunnen leren over mijzelf, ben ik meer in contact gekomen met mijn gevoel en ben ik bewuster van mijn eigen patronen zodat ik kon oefenen met het maken van andere keuzes, zodat ik mij kon ontwikkelen en nieuwe ervaringen kon opdoen. Keuzes die ik in die tijd heb gemaakt puur op basis van mijn gevoel, waren allemaal een schot in de roos. Daarvan leerde ik de kracht van echt bij jezelf stil staan, voelen wat goed is. Zo kwam denken en voelen bij mij meer in balans.

Op het moment dat de gelegenheid zich voordeed heb ik geen moment getwijfeld en ben ik de opleiding tot haptotherapeut gestart, bij het ITH; (Instituut voor toegepaste haptonomie, in Nijmegen.) Wat was het een warme, veilige, prikkelende, spannende, emotionele en liefdevolle reis, die ik heb mogen maken met prachtige mannen en vrouwen.

Eerste blogpost | Terug naar het begin #blog

Zoals beloofd neem ik jullie graag nog even mee terug naar het begin:

Waarom ben ik haptotherapeut geworden? Na het afronden van de opleiding tot fysiotherapeut op de Hogeschool Utrecht, ben ik al snel in de poliklinische revalidatiesetting terecht gekomen. Ik werkte in een multidisciplinair team met andere fysiotherapeuten, psychologen en een revalidatiearts. De trajecten die wij verzorgden waren gericht op mensen met langdurig (chronisch) bestaande pijnklachten. Veelal was de problematiek waarmee mensen bij ons terecht kwamen divers en complex. Voordat iemand in zo’n traject terecht komt hebben zij vaak al heel wat hulpverleners gezien, zonder (voldoende) resultaat. Vaak was er naast pijnklachten ook sprake van mentale/psychische klachten, vermoeidheidsklachten en werd er een behoorlijk beperking ervaren in het functioneren op het gebied van werk, sport, ADL, relaties en zingeving.

Ons traject was zo ingericht dat wij ons niet direct op de klacht richtte, wij deden niet aan symptoombestrijding, maar gingen met elkaar op zoek naar wat nu herstel belemmerende factoren waren en welke gedragspatronen de klachten mogelijk mede in stand hielden. Wat is nu de klacht áchter de klacht? Dat is iets wat ik reuze interessant vind. Pijn of vermoeidheid, is reuze vervelend, maar niet alleen omdat het vervelend voelt. Ook omdat het maakt dat je niet het leven kan leiden wat je eigenlijk zou willen, waar je gelukkig van wordt.

Ik heb 9 jaar met veel plezier gewerkt in deze revalidatiesetting en ontzettend veel mooie mensen mogen ontmoeten, met allemaal hun eigen unieke verhaal. Mijn eerste kennismaking met haptotherapie was al in mijn eerste maanden in de revalidatie. Er zijn altijd trajecten waarbij het niet loopt. Het lukt de cliënt niet om in beweging te komen, en het lukt ons niet om iemand op de juiste manier aan te spreken, om iemand te bereiken. Een collega had naast zijn baan als fysiotherapeut ook een praktijk voor haptotherapie. Ik kreeg door dat wanneer cliënten vastliepen in hun ontwikkeling tijdens het traject, ze steevast bij deze collega werden ingepland.

Het was de gewoonte om geregeld met elkaar mee te kijken zodat we van en met elkaar konden leren. Zo had ik het geluk dat ik een inkijkje kreeg in wat mijn collega nu eigenlijk deed. Aan het begin kon ik het totaal niet plaatsen, maar ik zag wel dat mensen geraakt werden, zich gezien voelde en in feite zich weer opende. Waardoor er ook weer beweging optrad in hun ontwikkeling. Ze waren weer in staat mogelijkheden te zien, onder andere doordat ze zichzelf ook gezien voelde. Ik kreeg het idee dat dit wellicht een “missing link” was tijdens trajecten, en dat niet alleen de mensen die vastliepen in het traject, hier baat bij zouden hebben, maar het mooi zou zijn om dit steevast aan te bieden. Mijn interesse was gewekt!

In die tijd werd het mijzelf ook allemaal teveel. Er waren factoren op werk en privé die behoorlijk veel van mij vroegen. Daar ging ik mee om op de manier zoals ik dat altijd al gedaan had. Ik ontwikkelde zelf allerlei klachten, waaronder een schouderklacht. Na verschillende behandeling gericht op mijn schouder, waarbij de mobiliteit weer genormaliseerd was, bleef ik pijn houden. De eerder genoemde fysio- hapto collega, deed nog een keer onderzoek naar mijn schouder en zei toen “ga anders maar even op je buik liggen”. Op dat moment schrok ik een beetje omdat ik ergens al voelde dat er iets stond te gebeuren. Door dicht bij mij te zijn, met volledige aandacht en affectiviteit brak ik open na een paar vragen. In de drie weken daarna heb ik meer gehuild dan in de rest van mijn leven voor dat moment. Vaak wist ik helemaal niet waarom, maar ik leerde wel om het ruimte te geven en het te voelen. Mijn schouderklacht was op dat moment spontaan verdwenen.

In die periode ben ik in begeleiding gebleven bij hem, en heb ik veel kunnen leren over mijzelf, ben ik meer in contact gekomen met mijn gevoel en ben ik bewuster van mijn eigen patronen zodat ik kon oefenen met het maken van andere keuzes, zodat ik mij kon ontwikkelen en nieuwe ervaringen kon opdoen. Keuzes die ik in die tijd heb gemaakt puur op basis van mijn gevoel, waren allemaal een schot in de roos. Daarvan leerde ik de kracht van echt bij jezelf stil staan, voelen wat goed is. Zo kwam denken en voelen bij mij meer in balans.

Op het moment dat de gelegenheid zich voordeed heb ik geen moment getwijfeld en ben ik de opleiding tot haptotherapeut gestart, bij het ITH; (Instituut voor toegepaste haptonomie, in Nijmegen.) Wat was het een warme, veilige, prikkelende, spannende, emotionele en liefdevolle reis, die ik heb mogen maken met prachtige mannen en vrouwen.

Instagram @stefanmakkink